​Spacer zaczynam od tego, że podnoszę wzrok w górę, aby przez chwilę wpatrywać się w bezkres błękitu nad moją głową. Uśmiecham się do siebie nieświadomie. Od zawsze lubiłam wpatrywać się w niebo, było w tym coś uspokajającego, wręcz kojącego. Pomagało mi to odetchnąć od trudów codzienności, w końcu, gdy patrzy się w niebo, można wyobrażać sobie lot ponad chmurami, niczym Anioły szybujące ponad naszymi głowami, strzegące nas.

​W nocy z 16 na 17 sierpnia 1944 roku, dokładnie o godzinie 2.18, ciszę nocną w miejscowości Olszyny przerwał potężny huk. Mieszkańców ze snu wyrwał nie tylko dźwięk eksplozji, ale także ogień palącego się paliwa, wybuchy amunicji i przerażające krzyki ludzi z płonącego domu. Wielu było przekonanych, że to niemiecki oddział rozpoczął pacyfikację, więc w popłochu uciekali do pobliskich lasów. Z czasem okazało się, że źródłem wybuchu był samolot, który wbił się w ziemię. Dopiero później ustalono, że był to Liberator B-24 nr EW-275 GR-R, zestrzelony przez niemiecki myśliwiec. Leciał on z pomocą dla walczącej Warszawy, niosąc zaopatrzenie dla powstańców. W katastrofie zginęła cała siedmioosobowa załoga.