​Spacer zaczynam od tego, że podnoszę wzrok w górę, aby przez chwilę wpatrywać się w bezkres błękitu nad moją głową. Uśmiecham się do siebie nieświadomie. Od zawsze lubiłam wpatrywać się w niebo, było w tym coś uspokajającego, wręcz kojącego. Pomagało mi to odetchnąć od trudów codzienności, w końcu, gdy patrzy się w niebo, można wyobrażać sobie lot ponad chmurami, niczym Anioły szybujące ponad naszymi głowami, strzegące nas.

​Pewnego słonecznego popołudnia stwierdziłam, że wybiorę się na spacer po mojej rodzinnej miejscowości - Słopnicach Górnych. Podczas zachwycania się pięknymi widokami, moją uwagę przykuła dość spora kaplica. Stała ona przy drodze Słopnice Górne - Zalesie w  osiedlu Piechoty. Wyglądała tajemniczo, gdyż otoczona była starymi lipami, trochę tak jakby czekała, aż ktoś w końcu się przy niej zatrzyma i zwróci na nią uwagę. Zatrzymałam się więc i ja.

​Gdy patrzę na góry, czuję coś wyjątkowego. Te potężne szczyty wydają się takie trwałe i niezniszczalne. Czasem myślę, że są jak symbole Boga - wielkie, mocne i zawsze obecne. W górach czuję się mała, ale jednocześnie blisko czegoś większego. Jest w tym coś niesamowitego, jakby cały świat zwalniał i dawał czas na zastanowienie się nad życiem. Góry uczą pokory. Wspinając się na szczyt, odczuwam zmęczenie i czasem mam ochotę się poddać, ale kiedy w końcu docieram na górę, widok wynagradza cały trud. To tak jak w życiu kiedy jest ciężko, ale wierzę i nie tracę nadziei, udaje mi się osiągnąć mój cel. Czuję wtedy wdzięczność i siłę, która pomaga mi iść naprzód. Może to właśnie Bóg daje mi tę siłę?

​Był poniedziałek, zwykły dzień w szkole, ale w powietrzu czuć było coś innego. Właśnie tego dnia, na przerwie, siedziałyśmy z Anielą i Olą na boisku, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Temat jak zawsze szybko się zmieniał, aż w końcu trafiłyśmy na ten, co zupełnie zmienił nasz dzień. To był temat schroniska, a dokładniej – zwierząt, które czekają tam na nowy dom.