​Góry to jedno z najpiękniejszych miejsc na Ziemi, to moje zdanie. Są różne - wysokie i strome, niskie i łagodne, tajemnicze, a nawet czasami niedostępne. Zawsze jednak są piękne!

​Pewnego wiosennego dnia poszłam na spacer z różańcem w ręku, prosząc pokornie Maryję o łaskę zdrowia dla mojego brata oraz siłę dla naszej zmęczonej mamy. Jak twierdził Jan Paweł II: "Bóg jest pierwszym źródłem radości i nadziei człowieka", a ja właśnie tego teraz potrzebowałam. Szłam asfaltową ścieżką, mijając piękne pola i lasy. Powtarzając szeptem "Zdrowaś Mario", nie mogłam nadziwić się widokiem otaczającego mnie krajobrazu.

​Natura uczy nas, jak dostrzegać to, co niewidzialne. Pokazuje, że w wielkości i pięknie świata kryje się miłość, która wszystko podtrzymuje. Człowiek, zatrzymujący się choć na chwilę, by spojrzeć na góry, tęczę czy zachodzące słońce, ma szansę odkryć Boga nie tylko w świecie zewnętrznym, ale i w sobie.  Przecież to wszystko zostało stworzone po to, by przypominać nam o tym, co najważniejsze - o dobru, pięknie i nadziei.

​Gdy patrzę na góry, czuję coś wyjątkowego. Te potężne szczyty wydają się takie trwałe i niezniszczalne. Czasem myślę, że są jak symbole Boga - wielkie, mocne i zawsze obecne. W górach czuję się mała, ale jednocześnie blisko czegoś większego. Jest w tym coś niesamowitego, jakby cały świat zwalniał i dawał czas na zastanowienie się nad życiem. Góry uczą pokory. Wspinając się na szczyt, odczuwam zmęczenie i czasem mam ochotę się poddać, ale kiedy w końcu docieram na górę, widok wynagradza cały trud. To tak jak w życiu kiedy jest ciężko, ale wierzę i nie tracę nadziei, udaje mi się osiągnąć mój cel. Czuję wtedy wdzięczność i siłę, która pomaga mi iść naprzód. Może to właśnie Bóg daje mi tę siłę?

​Miłość jest wśród nas i między nami. To relacje z Bogiem, obecnym w drugim człowieku, czas inwestowany w nas i poświęcenie. Aby jak bł. ks. Roman Sitko, móc bronić własnych wartości i być gotowym oddać życie za innych. Tego dnia doświadczyłam refleksji, dzięki której wiem, że miłość tkwi w drobnych gestach, ciepłej wodzie w kranie, możliwości pracy, edukacji, gorącym obiedzie i bliskości.

​Nasza zabytkowa świątynia (tak jak każdy kościół katolicki) jest niezwykła, gdyż mieszka w niej Bóg, a te drewniane ściany, nadgryzione przez czas, kryją w sobie bogactwo historii. Od wieków bowiem słychać w nich dźwięki muzyki, pięknie wydobyte z naszych organów, słychać też wszelkiego rodzaju pieśni i modlitwy. Mogłoby się wydawać, że ten budynek i niewysoki mur oddziela nas od Boga, lecz wcale tak nie jest. Moim zdaniem tworzy on szczególną przestrzeń wewnętrznego spokoju, wyciszenia oraz skupienia. A gdy wejdziemy do środka, usiądziemy w ciszy, to można zatopić się w modlitwie – rozmowie z Bogiem i usłyszeć bicie swego serca.