​Gdy patrzę na góry, czuję coś wyjątkowego. Te potężne szczyty wydają się takie trwałe i niezniszczalne. Czasem myślę, że są jak symbole Boga - wielkie, mocne i zawsze obecne. W górach czuję się mała, ale jednocześnie blisko czegoś większego. Jest w tym coś niesamowitego, jakby cały świat zwalniał i dawał czas na zastanowienie się nad życiem. Góry uczą pokory. Wspinając się na szczyt, odczuwam zmęczenie i czasem mam ochotę się poddać, ale kiedy w końcu docieram na górę, widok wynagradza cały trud. To tak jak w życiu kiedy jest ciężko, ale wierzę i nie tracę nadziei, udaje mi się osiągnąć mój cel. Czuję wtedy wdzięczność i siłę, która pomaga mi iść naprzód. Może to właśnie Bóg daje mi tę siłę?

​Wraz z rodzicami wybraliśmy się kiedyś w Bieszczady i postanowiliśmy, że wejdziemy na szczyt Tarnicy. Tam na szczycie stał krzyż symbol - on nas motywował wiele razy w życiu, aby się nie poddać, gdy było ciężko. Po trudnej i długiej wspinaczce przywitał nas piękny widok krzyża wraz ze wspaniałą pogodą i rozległymi widokami na otaczające góry. Tak! to właśnie tam doznaje się szczególnie szczęścia i miłości - jestem z kochającymi rodzicami oraz z tym widokiem, na który mogłabym patrzeć codziennie, nie nudząc się przy tym ani chwilę.