List I : Chcę garść swoich refleksji przekazać młodej mamie czworga dzieci. Ja też byłam bardzo nerwowa – klapsy, podniesiony głos, niecierpliwość. Nie umiałam się cieszyć dziećmi, radzić sobie z emocjami.
Denerwuję się na męża i na rodziców. Nie odczuwają potrzeby niedzielnej Mszy. Dzieci już to podchwytują, już próbują się migać. A ja się wściekam, żądam, krzyczę. Chwilę potem czuję, że moje zachowanie jest bez sensu.
Córka, najstarsza z naszych dzieci, bywa nieraz leniwa. Tłumaczę, zachęcam, zmuszam do codziennej pracy.
Nie umiemy naszego pierwszoklasisty zmobilizować do ćwiczenia ręki. Próbuję w formie zabawy zachęcić do rysowania szlaczków, pisania literek czy czytania.
Nie mamy z mężem jednakowych poglądów na sprawy wychowania naszej 3-letniej córki. Mała szybko się zniechęca, a mąż wówczas „motywuje” ją przez zawstydzanie, że inne dzieci już to potrafią, że w przedszkolu tylko ona nie będzie tego umiała.
Syn ma 14 lat i chodzi do katolickiego gimnazjum. Zawsze dużo czytał i teraz też tak jest, ale niepokoi mnie, że nie jesteśmy z mężem w stanie przeczytać tych książek przed synem.
Warto wymagać * Wymagająca mama
Wnuczka jest skryta i samotna. Uczy się świetnie, bez specjalnego wysiłku kończy gimnazjum. Wydaje mi się, że brakuje jej koleżanek.
Nasze dwie córeczki w wieku 11 i 3 lat nie sprawiają nam żadnych kłopotów. Chciałabym mieć jeszcze jedno dziecko. Mam jednak 39 lat.
Córka jest w III klasie. Nie wyczytano jej, gdy pani chwaliła uczestników różnych konkursów. Czasami dziecko się uczy, ale może nie być efektów. Nauczycielka mówiła, żeby dzieci dopilnować.
komentarz dnia
czytania mszalne
refleksja na dziś
pogoda
