Byłem zły, bo nikt we mnie nie widział dobra

Krzysztof powoli dorastał do odzyskania tego, co kiedyś stracił. „Na początku nie mogłem się odnaleźć” – podkreśla. „Człowiek nie zmienia się z godziny na godzinę, z dnia na dzień. To nie było nagłe oświecenie, ale trwało to wiele lat”. Nie każdemu chce się ponosić taki wysiłek.

O. Zięba: Oskarżonych nie traktuję selektywnie

Jestem zakonnikiem i dlatego zawsze nauczałem oraz starałem się żyć zgodnie tym, jak nauczam, że każdemu człowiekowi należy się miłosierdzie - napisał o Maciej Zięba OP w liście skierowanym do Gazety Wyborczej dotyczącym recenzji programu "Warto rozmawiać" pt. "Miłosierdzie i lustracja" przygotowanej przez Ewę Milewicz.

Wartość wyrzeczeń

Orędzie Ojca Świętego Benedykta XVI na Wielki Post 2009

Azyl w środku lasu

– Połknięcie dużej liczby tabletek nasennych nie wchodziło w grę. Chciałam czuć ból, wykończyć się. Dlatego postanowiłam się zapić – opowiada jedna z mieszkanek Domu Samotnej Matki.

Miejsce w sercu i w niebie

Gdy się modliła, zupełnie traciła rachubę czasu. Miała też niezwykły dar przyciągania do siebie ludzi, którym pomagała, jak tylko umiała. I robi to nadal.

Święty z krwi i kości

Poruszający film oparty na życiu założyciela Opus Dei, zrobiony przez znanego reżysera – agnostyka i lewicowca.

Potęga wiary

Powiedzenie, że wiara góry przenosi, stało się czymś przysłowiowym. Jest to z ludzkiego punktu widzenia nierealne, czy wręcz absurdalne, bo po co góry miałyby się zanurzać w morzu albo morwa tam przesadzać. Skoro jednak wiara daje nam uczestnictwo w życiu Boga, dla którego wszystko jest możliwe, to znaczy, że mamy udział w Jego twórczej mocy. A skoro nasza wiara ma wzrastać, to i nasz udział w Boskim życiu może być pełniejszy. W tym właśnie objawia się potęga wiary.

W przytulaniu jesteśmy dobre

Zgromadzenie Sióstr 
św. Jana Chrzciciela. 
– Jeśli chcemy przygotować dzieci, którymi się opiekujemy, do dorosłego życia, nie możemy być dla nich osobami z innego świata – mówi s. Anna Przechrzta CSSGB, przełożona krakowskich baptystynek.


A co po spowiedzi?

Niektórzy sądzą, że wyznanie grzechów przed kapłanem to zasadniczy element pojednania z Bogiem. Najczęściej traktowane jest przy tym jako przykry i bolesny obowiązek. Z chwilą opuszczenia kratek konfesjonału „mamy święty spokój do najbliższych świąt”. Tymczasem sakrament pojednania nie kończy się z chwilą opuszczenia konfesjonału. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że dopiero wtedy się zaczyna.

O odpustach (nie)zupełnych, powołaniu i zbawieniu