O łzie w oku biskupa, Bogu poznawanym w chwili klęski, konieczności otwierania drzwi w Kościele i mówienia po ludzku z ambony z bp. Edwardem Dajczakiem rozmawia ks. Tomasz Jaklewicz
Nowy szlak papieski. – Siostra Wanda Surzyn jak zwykle umyła kaplicę, wodę z wiadra wylała poniżej schodów. Był mróz. Wtedy podjechali na nartach dwaj mężczyźni. Jeden z nich wjechał na lód i przewrócił się. Siostra zachichotała. A narciarz, odpinając narty, rzucił: „A ładnie to się tak śmiać ze swojego biskupa?”.
Potrzeba duchowego towarzyszenia wyrasta z natury ludzkiej
W połowie września wylatują do nowych miejsc pracy. W dwóch różnych kierunkach – do Ameryki Południowej i Afryki.
PR duchownych nie wypada zachwycająco. Ciągła krytyka, narzekanie, że księża tacy niewspółcześni, niereformowalni. Ale czy o promocję chodzi, czy o dobrą, sumienną i oddaną posługę kapłańską?
Nie sposób rozmawiać o powołaniu kapłańskim, by nie odwiedzić w diecezji miejsca, w którym może ono rozwijać się i dojrzewać – Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu.
Niektórzy ostentacyjnie nie chcą z ich rąk przyjmować Komunii świętej. Inni zaś myślą o nich z wdzięcznością, bo w udręczeniu chorobą i cierpieniem przynoszą im Chrystusa.
Zdrowie. Lekarze alarmują: jeszcze nigdy sytuacja w bankach krwi na Dolnym Śląsku nie była tak dramatyczna jak w tym roku. Grup krwi ARh– i 0Rh– już prawie nie ma.
Dyskretna i zbyt mało doceniana forma aktywności w Kościele. Po drugiej stronie życia ze zdumieniem i wstydem odkryjemy, jak wiele świat i Kościół zawdzięczają wytartym od codziennego przesuwania paciorkom różańca. Stoi za tym całkiem liczna armia.
Słowo pasterskie Arcybiskupa Katowickiego na niedzielę piekarską (16.08.2020)
komentarz dnia
czytania mszalne
refleksja na dziś
pogoda
